Als barista sta ik iedere ochtend klaar voor de forenzen in Woerden, maar dat ik, vanuit de ogen van de kinderen, ook die oervervelende ouders van nodige koffie voorzie…

Zoals de ochtend dat ik een klant zie aankomen die vaker bij de espressobar stopt. Meestal voor een snelle coffee to go zodat hij direct door kan naar zijn trein. Deze ochtend blijft staan en geniet hij rustig van zijn koffie en kijkt een beetje om zich heen. Ineens roept hij hard richting de straat. Hij schrikt er zelf van en meer mensen kijken op. Het is voor een jongen op de fiets in het bijzonder. De voor hem bekende stem roept vanaf de espressobar iets over tijd en dat hij zijn telefoon in zijn hand heeft. De jongen komt richting zijn vader. Woorden worden enkelzijdig door de ouder gesproken en het ventje stapt stil terug op zijn fiets en racet vervolgens weg alsof de duivel hem op de hielen zit. Hij heeft een sanctie op school en nu nog 5 minuten om zich op tijd daar te melden. Dat de hele week want hij heeft een zogenoemd vierkant rooster omdat hij al meer dan gewenst te laat op school was. 

In diezelfde week komt een andere cafeïne addict met zijn auto als een ware F1 coureur naar mijn espressobar geracet, vroeger dan normaal. Hij parkeert op de stoep en kijkt alsof hij een tikkende tijdbom is. Geen idee wat er gebeurt is die morgen, maar een goede straffe koffie heeft hij zichtbaar nodig. Soms komt zijn dochter op de fiets achter hem aan voor een warme chocomelk voordat ze naar school gaat en terwijl ik zijn koffie maak vraag ik of ze eraan komt. Een duidelijke nee is het antwoord. Na zijn eerste slok koffie vertelt hij dat het een korte nacht was. Een op een stapeling van ergernissen met zijn jongste dochter was gisteravond laat tot een climax gekomen en uit pure frustratie heeft hij de stekker van haar tv geknipt. Geknipt? Ja echt geknipt, hij was er helemaal klaar mee. Hij is vanmorgen extra vroeg van huis gegaan, ze moet het maar even zelf doen. En de TV? Dat mag ze zelf uitzoeken. Voor nu heeft hij alleen koffie nodig. Ik heb een extra dosis cafeïne van ‘het huis’ gegeven.

Of het de stand van de maan was, of gewoon toeval, maar de week van gefrustreerde ouders was nog niet voorbij. Sinds een aantal jaren starten de rijlessen van een rijschool vanaf het stationsplein. Af en toe komt de rijinstructeur bij me langs voor een oppepper. Ik weet dat de zoon van een vaste klant van de koffiebar eerder begonnen is met rijlessen voor zijn rijbewijs. Onbewust  vraag ik naar de vorderingen. De instructeur hoort mijn vraag én het antwoord. Blijkbaar heeft de zoon er de brui aan gegeven. De rijschool was een chaos en zijn zoon leek er ook niet echt warm voor te lopen. De instructeur knikt instemmend en op de vraag hoe hun dat aanpakken besluit de vader om het heft in handen te nemen en rijlessen voor zijn zoon te regelen bij deze rijschool. Of zoonlief daar nou echt zo blij mee is, geen idee, maar afgelopen week had hij zijn eerste les bij bovengenoemde rijschool en een volgende staat in de agenda. 

…als barista sta ik in het middelpunt van deze verhalen, soms alleen maar luisterend, soms een steun biedend door middel van een kopje koffie, en soms zelfs per ongeluk een vonk van inspiratie aanwakkerend. Sorry oogappeltjes. 

Barista Stories by barista Marlies, maart 2024

Vandaag, woensdag 6 maart, is het precies 10 jaar geleden dat ik voor het eerst met mijn Piaggio op weg ging naar het stationsplein om koffie te verkopen. Terugkijkend op die dag voel ik opnieuw de spanning, maar dit keer niet vanwege de koffie, dat trucje ken ik inmiddels wel. Nee, dit keer is het de anticipatie op wat ik zal aantreffen.

Om mezelf gerust te stellen, heb ik mijn oortjes in en heeft Spotify na ABBA besloten dat Pearl Jam een logische keuze is voor een ochtendshuffle. Gisteren kwam de journalist van 'Het Kontakt' langs voor een espresso bij mijn mobiele koffiebar. Na zijn eerste slok keek hij me aan en vroeg of hij een paar vragen mocht stellen. Getipt over mijn aankomende jubileum wilde hij een interview afnemen, er is zelfs al plek gereserveerd in de komende uitgave van hun krant. Mijn koffieverhaal met een foto zal menig deurmat in de regio sieren. 

Na het bezoek van de krant en het opvangen van gesprekken tussen klanten ben ik hele voorstellingen gaan bedenken over deze dag. Mijn eerste blik op het plein stelt me gerust; geen fanfare of andere drukte. Gelukkig! Wanneer ik mijn Piaggio op zijn plek zet, staat motormuis al enthousiast te zwaaien en zie ik vrolijke kleuren van stoepkrijttekeningen om me heen.

Een koffiekopje met de tekst "Marlies 10 jaar lekkere koffie" staat bij de ingang van het stationsgebouw, en "Hoera 10 jaar!" met een nog groter getekend kopje voor mijn Piaggio. Vlaggetjes van de deur naar de vlaggenmast en de infozuil maken het feest compleet. Met een kop koffie in mijn hand bewonder ik dit alles. Snel krijg ik een vermoeden van wie dit allemaal heeft gedaan voor mij, en ik stel me zo voor hoe deze tekeningen en versieringen tot stand zijn gekomen.

Ouders verzamelen zich, gewapend met een emmertje stoepkrijt van hun kinderen. Wel of geen plan? De taken worden verdeeld, terwijl de meegekomen kinderen als dekmantel fungeren. Want wat zal die late reiziger denken als diegene een stel veertigplussers op het plein ziet krijten?

Het weer geeft me ook een cadeau; de zon schijnt sinds tijden en er zijn veel vrolijke mensen op straat. Voorbijgangers feliciteren me, klanten zijn verbaasd, en beseffen zich nu dat ze al jaren koffie bij mij halen. Jaren wijzer, niet ouder, zeg ik dan maar ;).

De eerste leden van de VWO (VWO Woerden) komen rond 8.30 uur met enorme ballonnen, cijfers 10 in de kleur roze. Die kleur moest het zijn volgens iemand in de Jumbo. Daar is mijn jubileum uitgebreid besproken, zo blijkt als een klant speciaal langskomt omdat haar dochter, die bij de Jumbo werkt, haar over dit minifeestje vertelde.

Buren voegen zich bij de groep. Zij zijn de architecten van deze gezellige versieringen. Dat de vlaggetjes nog hangen na een eenzame nacht komt door de hoge bevestiging. Nu hoor ik dat de kleinste buur daar verantwoordelijk voor was. Balancerend op een trap heeft hij zijn leven daarvoor gewaagd. Mijn beeld van de avond ervoor is compleet.

Het is zeldzaam, maar ik word stil van alles wat er voor me bedacht en gedaan is. Felicitaties, cadeautjes en waardering voor het dagelijkse vroege opstaan. Wat een coffee-to-go allemaal kan brengen. Iedereen enorm bedankt voor jullie support en vertrouwen van de afgelopen 10 jaar. Dit jubileum bij het station is een mooie mijlpaal en motivatie om rustig verder te tellen naar een volgend feestje.


Barista Stories by barista Marlies, maart 2024

Op 6 maart 2014, omstreeks 7.30 uur serveerde ik mijn allereerste coffee to go vanuit de Piaggio mobiele espressobar op Stationsplein Zuid in Woerden. Het was een cappuccino, besteld door een dame die als eerste de moed had om het nieuwe uit te proberen. Voor haar een spontane actie, maar voor mij was het een triomf op het gebied van bureaucratie en doorzettingsvermogen.

In de maanden voorafgaand aan deze gebeurtenis had ik veel geleerd over een wereld die mij, afkomstig uit een salesachtergrond, vreemd was. Spontaniteit, enthousiasme, meedenken en openstaan voor vernieuwing waren ver te zoeken. In plaats daarvan stuitte ik op bureaucratische hindernissen en een vasthouden aan regels die al minstens twintig jaar oud waren. Gemeentemedewerkers konden moeiteloos het beleid, de standplaatsen en ventvergunningen opsommen, zonder enige flexibiliteit. De ambtenaar waarmee ik in gesprek was, leek meer bezig met het aftellen tot zijn pensioen en zat al jaren vast in zijn eigen stramien. Mijn idee paste in geen van zijn hokjes.

Bij het hoofdkantoor van de Nederlandse Spoorwegen (NS) leek het wel een spel om afspraken af te zeggen, meestal een dag van tevoren. De laatste keer gebeurde dit zelfs toen ik al voor de deur van het NS-hoofdkantoor in Utrecht stond, via een sms gevolgd door een e-mail. Ondanks dat we elkaar nooit hadden ontmoet en dat ook niet wilde gaan lukken, wilde hij wel meedenken. Ik kreeg de kans om met mijn mobiele espressobar bij een specifiek station ergens in Midden-Nederland te staan. Onhaalbaar om daar dagelijks te komen en een station dat bekendstond om zijn lage veiligheidsscore, maar waar de NS wel als oplossing zag.

Op 4 maart 2014 had ik opnieuw een afspraak bij de Gemeente Woerden. Deze keer betrad ik vastberaden, zij het met een bonzend hart, het gemeentehuis. Ik ging bewust voorbij aan de gebruikelijke gemeentelijke gedachtes. Mijn espressomachine was warm, en omdat ik daar al teveel teleurstellende koffie had gedronken, bood ik deze keer mijn eigen koffie aan. Een dag later ontving ik eindelijk het telefoontje waar ik zo hard voor had gestreden: onder een gedoogd akkoord mocht ik mijn mobiele espressobar bij het station opzetten.

6 maart 2024, vandaag 10 jaar! rij ik nu iedere werkdag naar Woerden, speciaal voor de buurman om 6.30 om zodat hij met een cappuccino in de hand de trein richting Den Haag in kan. Word ik bijna dagelijks achtervolgd door “motormuis” op z’n brommer voor zijn start van de dag en komt de managementassistente van een top locomotief van de NS eerder voor een praatje en een koffie.

De medewerker met wie ik ooit mijn idee probeerde te bespreken, heb ik nooit ‘bewust’ ontmoet, maar weet hij wel dat het me gelukt is. Het management van de NS kent mij en bespreekt regelmatig waarom mijn servicegraad wel slaagt in vergelijking met hun eigen franchise. Hugo, hoewel je niet meer in Woerden woont, bedankt dat je vanaf het begin mijn coffee to go kwam halen en voor je support. En nee, om dit concept uit te rollen over heel Nederland is nog steeds niet mijn ambitie.

Dit alles overstijgt mijn verwachtingen. Ik ben een vertrouwd gezicht geworden in de ochtenduren voor menig reiziger in Woerden en word ik gemist als ik er een keer niet ben. Maar wat niemand weet, is dat dit allemaal bijna bij een idee gebleven was…
​
Met de bevochten toestemming, de kleppen van de espressobar open en de machine warm, helemaal klaar om de eerste coffee to go op het stationsplein te serveren, overviel de twijfel me en sprak ik de woorden (die thuis nog geregeld herhaald worden🫣): "Maar je denkt toch niet dat ik dit ga doen!"


Barista Stories by barista Marlies, maart 2024

Op een prachtige zomeravond kom ik met de Piaggio-espressobar aan bij pop-up
​ festival setting in een weiland in het zuiden van het land.Onder een enorme stretchtent, met tafels gedekt in bohemian stijl, heerste er een gezellige drukte van gasten. Verderop stond het prieel voor de huwelijksvoltrekking in het weiland. De sfeer was fantastisch, en aan de mix van gasten was te zien dat één of beide bruidspartners al eerder een soort 'oefening' van de mooiste dag van hun leven hadden gehad.

De catering, waar ik vaker voor had gewerkt, verzorgde de gehele dag en had mij ingeschakeld met de mobiele espressobar om aan het einde van het diner koffie te serveren. Afspraken hierover waren gemaakt tussen de cateraar en het bruidspaar, waarbij ruim de tijd was ingepland voor het serveren van koffie. Ondanks dat liepen ze uit met het diner, wat niet ongebruikelijk is op zo'n dag vol extra speeches en spontane improvisaties.

Toen de eerste gasten mijn kant op kwamen, nam ik mijn rol als barista aan. Na het maken van verschillende koffiecreaties feliciteerde ik de bruid. Ze was duidelijk herkenbaar, met haar trotse vader naast haar.

Een gezellige rij vormde zich bij mijn espressobar, en ik was druk bezig met het maken van de mooiste koffiecreaties. De partymanager kwam bij me staan en vertelde over een specifieke afspraak met het bruidspaar: alleen koffie voor de dag gasten. Dit was een verrassende afspraak die ik niet had verwacht en nog nooit had meegemaakt.

Verbaasd over de afspraak keek ik de manager nogmaals aan. Haar blik benadrukte dat het geen grap was. Dit werd een uitdaging, aangezien er al avondgasten waren die niets wilden missen van het aankomende feest. Ik vroeg de partymanager hoe we deze scheiding zouden maken, maar zij schoof de bal naar mij door. Ik moest in de gaten houden wie besties waren en wie waren uitgesloten van koffie.

In de verte kwamen een man en vrouw in prachtige kleding aanlopen. Ze hadden duidelijk hun best gedaan met de mooiste kleding en waren klaar voor het feest. Ik gebruikte ze als herkenningspunt en zag ze niet veel later in de rij voor de koffie staan. Ik wenkte de partymanager zo onopvallend mogelijk en vroeg haar tijdens de drukte om advies. Na kort te hebben beschreven wat er aankomende was met het stel in de rij, knikte ik in de richting van de grote groep feestelijk geklede mensen die opgetogen het terrein opliepen.

Ze had kort overleg met een ceremoniemeester(es) en kwam terug met de mededeling dat de afspraak bleef staan: alleen voor familie en besties was koffie bedoeld! Met tegenzin riep ik uit hoe ze dat dachten te managen. Het idee was dat ik dan maar aan de mensen bij de koffiebar moest vragen wie wel en niet tot die groep behoorden. Echt? Daar stond ik dan, met 'bekers vol vrolijkheid' op mijn shirt gedrukt.

En daar was ze, de dame waarbij ik eerder een denkbeeldig rood vlaggetje had geplaatst. Stotterend vroeg ik haar of ze net was aangekomen. Natuurlijk wist ik het antwoord al, en de laatste woorden van de partymanager spookten nog door mijn hoofd. Ze bevestigde met een vragende blik mijn vraag, en hakkelend vertelde ik haar dat ik dan geen koffie mocht serveren.

Verbaasd, verdwaasd en teleurgesteld keek ze me aan. Helaas kon ik er geen lach van maken en deed, tegen al mijn persoonlijke gevoelens in, wat me nog geen minuut geleden was opgedragen.

De vader van de bruid, die ik herkende, stond achter de dame en hoorde het gesprek. Opgelucht keek ik hem aan, in de aanname dat hij de oplossing had en hetzelfde zou reageren zoals mijn eigen vader dat zou doen. Laten we de liefde vieren en morgen lossen we dat onderling wel weer op. Na voor mij te lange tijd kwam er eindelijk een reactie. De man haalde zijn schouders op en zei kort: "Daar bemoei ik me niet mee," en bestelde in dezelfde adem nog een koffie voor zichzelf.

Met de dame nog naast me besloot ik dat ik hier niet aan zou meewerken. Ik vroeg haar wat ik voor haar en haar partner kon maken. Samen met de espresso voor de vader bereidde ik de dranken voor haar en wenste het stel een gezellige avond toen ze de espresso macchiato van me overnam.

Zonder enig overleg besloot ik dat dit ook de laatste koffies waren die ik daar maakte. Ik draaide me om richting de rij en vertelde dat er problemen waren met de stroomvoorziening en dat het een beter plan was om een borrel te nemen op deze dag en de liefde echt te vieren. Ik zwaaide gedag naar de manager van het feest en deed nog één aanname voor het bruidspaar: dat deze dag niet de generale repetitie werd van de mooiste dag in hun leven.


Barista Stories by barista Marlies, maart 2024

De ochtend in Woerden, waar de geur van versgemalen koffie zweeft als een betoverende lokstof boven het station, lijkt het erop dat de espressobar niet alleen reizigers aantrekt, maar ook een bont gezelschap van harige viervoeters en hun eigenzinnige baasjes.

De dag start met de onnavolgbare Moos. Deze hyperactieve Labradoodle is een koekjes-addict van formaat. Aangelijnd stuitert hij opgewonden naar de espressobar en zodra hij het fietspad oversteekt, is Moos niet meer te houden. Dolenthousiast, alsof we elkaar wel 23 dagen niet gezien hebben, komt hij mijn kant opgerend. Hij heeft geen interesse meer in de wereld om hem heen. Een dikke knuffel aan mij en een hoog zwaaiend pootje later is hij op zoek naar zijn speciale koekje. Dat een van zijn baasjes de trein richting werk neemt, ontgaat Moos volledig. Als ik haar gedag zeg, kijkt hij hooguit nog een keer naar haar, maar zijn focus blijft op het ultieme doel: de lekkernij.

Speciaal voor Moos schenk ik ook doggichino’s. Geen idee of dat binnen zijn dieet past, maar dat bekertje warme melk is een ware traktatie voor hem. Als Moos klaar is met zijn doggichino ruimt zijn andere baasje, als een goed afgerichte assistent, de verscheurde beker van Moos op. Samen gaan ze, Moos in een vrolijke dribbel, richting huis.

Later in de ochtend komen Alida en haar vrolijke metgezel, Floor. Ze zijn als een onafscheidelijk duo, met Floor als de onbetwiste hoofdpersoon van het huishouden en Alida als haar sidekick. Iedereen kent Floor, en naast haar dagelijkse versnapering ontvangt ze een overvloed aan knuffels van de espressobarbezoekers. Ze is als een beroemdheid op vier poten en geniet van alle aandacht die ze krijgt. Floor en Alida hebben een ware fan schare. Als zij er zijn zie ik altijd wel mensen die speciaal voor hen komen. 

Zoals Beau, een Cavalier-Kingcharles spaniël die tegenover het station woont. Floor pakt echt haar moment, Beau komt in het loopje voorbij. Voor zijn baasje is er geen ontkomen aan, een verplichte stop bij de espressobar. Een snelle snuffel van Beau aan Floor en door met een koekje to go. 

Naast deze viervoeters zie ik geregeld Bas, Morris, Takkie en komt heel af en toe Cato, de luxe hond die met de auto naar het station komt. Louie is inmiddels verhuisd, maar bij lekker weer komt hij nog wel eens voorbij. Voor een kletspraatje en een weemoedige blik op zijn oude huis.
 
En dan zijn er nog die niet stoppen bij de koekjeslade. Zoals een teckel met haar privéchauffeur die zijn baasje bij het station afzet. Vanaf de achterbank verteld deze diva hele verhalen zodra de passagier uit de auto stapt. Met haar koppie bij het raam en pootjes op de leuning van de deur, een grappig silhouet, kijkt ze statig en blaft ze zolang tot haar chauffeur weer verder rijdt. 

Andere koffieklanten op weg naar hun werk worden onbedoeld deel van dit leuke schouwspel. En zij die een hond hebben zie ik bij mooi weer, op hun vrije dag, van hun vaste wandelroute afwijken en komen zij samen met hun geliefde huisvriend en 'coffee to stay' en lekkernij halen. 

De vraag blijft: komen de honden voor de koekjes, of de baasjes voor de koffie? Het is in ieder geval een gezellige mix van geurige koffie, kwispelende staarten, en vaste ochtendrituelen bij station Woerden, zuid plein!
 
Barista Marlies februari 2024