In mijn laatste column schreef ik over de 24 uur van Woerden. Een 2jaarlijks sponsorloop om geld in te zamelen voor het ‘Samen sterk huis’ en dit jaar als 2e doel het prinses Maximafonds. Ik keek op tegen deze dag, een middag, avond en nog een volle dag koffie maken. Niet voor het event, koffie serveren aan iedereen die loopt en komt supporten is gewoonweg leuk om te mogen doen, maar 19 van de voor mij 26 uur op 1 vierkante meter staan, daar zag ik tegenop. Dat was nergens voor nodig. Het is me met plezier gelukt . Al die lopers, supporters en sponsoren hebben het fantastische bedrag van 110.000 euro opgehaald waar het ‘Samen sterk huis’ Woerden en het Prinses Maxima Centrum, kinderoncologie hele mooie dingen mee kunnen doen. 

Na deze persoonlijke uitdaging stond ik op maandag om 7uur weer bij het station. Het voelde chill, koffie maken voor klanten waarvan ik bij vele vooraf weet hoe ze hun koffie drinken en wat ruimte voor een wandeling om mijn iets wat stijf geworden spieren weer los te krijgen.

Na een week alleen station mocht ik op vrijdagmiddag met de espressobar richting een zorgboerderij. Daar keken ze uit naar de koffie. Jongeren met een afstand tot de arbeidsmarkt en (oudere) mensen met dementie. Een voor mij gezellige combinatie. Voordat ik een koffie kan maken, moest ik mee gaan kijken naar de inmiddels 30 konijnen op de boerderij en komen we langs alle andere dieren die allemaal met evenveel liefde overstelpt en verzorgd worden. Een andere deelnemer showt trots de moestuin en laat zien waar, ondanks de vele regen en slakken, toch iets groens opkomt. Voor de mensen is het een feestje dat ik er ben, dat het officieel voor de sponsoren van de nieuwe bus is, is bijzaak al laat 1 deelnemer zijn stoel zien. Het feest is voor mij minstens zo groot om als barista onderdeel te zijn van dit plezier. 

De zaterdag erna had ik een uitnodiging om koffiespecialiteiten te serveren after een diner. Door de drukte in de week ervoor had ik me minimaal ingelezen, maar voorbereiden op deze diversiteit aan gasten, dat lukt je ook niet als je wel weet waar je naar toe gaat. Ik stelde de coffeePiaggio op bij een feest, een verjaardagsfeest op een camping en wat ik niet wist, feest op de camping is een happening. Iedereen had zijn best gedaan zich mooi op te poetsen. Papa en of mama hadden het gezellig en geen meer oog voor hun kids die op hun beurt alleen nog oog hadden voor de skelters en stepjes. Dat ik met mijn Piaggio in de weg stond, boeie en daarmee werden mijn net van de 24 uur herstelde voeten opnieuw op de proef gesteld. De Duitsers op dit stukje NL waren zo hip als een Milchkaffee! en de suikerstaafjes werden in grote getalen in de meegenomen ‘voor in de camper’. Op deze camping bleken ook gasten te wonen die door de woningnood daar hun thuis hebben gevonden. Veelal mensen van één soort en wat ik van de buurman begreep, botst dat onderling nog wel eens. Als je dan als nieuw gezicht van het andere soort in hun omgeving komt… Normaal ben ik flexibel met de eindtijd, maar deze keer had ik tien minuten na het verstrijken van die tijd de Piaggio alweer richting huis staan. Schoonmaken doe ik later wel.

De maandag na deze nieuwe ervaringen ging ik weer op volle snelheid (weet dat dat 35km per uur is) en opgepoetste Piaggio richting station. Ondanks de regen was ik weer helemaal happy, zin om samen met de voor mij bekende koffiedrinkers de werkweek te starten. De eerdere werkweek was weer vol leermomenten. Ik heb me druk gemaakt over het verkeerde, heb genoten van de mooie mensen op zorgboerderij en weet het nu zeker, voor mij geen camping life of iets wat daarbij in de buurt komt.

​
Barista stories, juni 2024 by Barista Marlies 

De start van de JAVD-Woerden (Jeugd Avond Vierdaagse Woerden) vorige week
dinsdag markeerde het einde van een pauze van vijf jaar. Kinderen van groep 3 t/m 6 liepen eindelijk weer 4x hun 5 km rondje door Woerden, een traditie die sinds 2019 was onderbroken. Eerst gooide de coronapandemie roet in het eten, en daarna zorgde een tekort aan vrijwilligers ervoor dat het evenement niet door kon gaan. Het organiseren van de vierdaagse vereist minstens 30 vrijwilligers die gedurende vier avonden in het zicht en meerdere avonden buiten het zicht alles in goede banen leiden.

Vrijwilliger zijn bij de JAVD-Woerden houdt meer in dan enkel een hesje aantrekken en meelopen. Een (online) cursus verkeersbegeleiding volgen is een must. Je mag meerdere avonden vrijmaken om de vier wandelavonden succesvol te laten starten, een pleister plakken kan iedereen wel en ben je bestand tegen het enthousiasme van 1400 kinderen en hun begeleiders.

In 2016 werd ik benaderd door de organisatie van de JAVD om met mijn Piaggio espressobar koffie te serveren bij de start. Om de nodige cafeïne ondersteuning voor de vrijwilligers te serveren en het de wachtende ouder aangenamer te maken. De lopertjes zijn na ongeveer een uur weer terug bij de start, veel mensen blijven op het veld wachten. 

Dit jaar was het een uitdaging voor de Piaggio. Door de overvloedige regen in het voorjaar waren de velden waar de start plaatsvindt verzadigd. De uitdaging voor de espressobar was om überhaupt op het veld te komen en er weer af te kunnen nadat 1400 kinderen en hun begeleiders eroverheen waren gelopen. Woensdag heb ik het niet eens geprobeerd en ben ik met de espressobar op kleine wieltjes aan de rand blijven staan, een goede keuze, want het Greftpark was na het vertrek van de laatste ouders een grote modderpoel.

Dat het een avond regent, kan gebeuren en hoort misschien ook wel bij de wandelvierdaagse, maar zoals afgelopen week, met constant miezerregen en zelfs een verkorte route door onweer op donderdag, vraagt veel van de vrijwilligers. Ze moesten abrupt de route inkorten en ervoor zorgen dat iedereen veilig en snel terug naar de start kwam. De reacties van ouders liepen uiteen: van paniek omdat zij en hun kind bang waren voor onweer, tot een ouder die er luchtig over deed en schuilend onder mijn luifel vertelde dat het allemaal wel meeviel.

Geen enkele avond was droog deze editie, hoewel vrijdag de mooiste avond was. Gelukkig maar, want de kinderen liepen hun laatste 5 km van deze editie samen met de fanfare. De eerste snoepkettingen werden al voor de start uitgedeeld en de kinderen die voor het eerst meededen, begrepen nu waarom anderen op dinsdag al zo uitgelaten waren. Dit was niet alleen voor de beloning van een medaille, de hoeveelheid snoep die om de kleine nekjes hangt aan het eind van de avond is enorm. Opvallend en heel lief was die ene ouder die van zijn vrouw een bosje tulpen mee had gekregen om uit te delen, een mooi en nobel gebaar, maar dat is blijkbaar zo niet meer van nu. 

Vonden ouders het eerder jammer dat de vierdaagse niet georganiseerd werd. Dankzij de inzet van al die andere vrijwilligers staat het evenement nu weer op de kalender, met de laatste avond aan het begin van het Pinksterweekend. Dan besluit je als ouders dat het lange weekend toch belangrijker is dan de JAVD en zorgt de school vast wel voor de medaille, na het weekend. En zo slaan zijn hun haringen alvast in de campinggrond terwijl de andere kleine bikkels uit de klas vrolijk de missie echt volbrengen.
​
JAVD Woerden, fijn dat er weer voldoende vrijwilligers zijn voor de organisatie en tot volgend jaar. 
 
Barista Stories by Barista Marlies  

Bezoekers van de espressobar houden doorgaans vast aan hun koffierecept
​in de ochtend. Af en toe verandert een klant echter en zijn er trends te bespeuren. Sommige hypes zijn van korte duur, terwijl andere blijvend zijn. Het is logisch dat ik in het najaar en de winter meer warme chocolademelk serveer dan in de zomer. In die seizoenen wordt koffie ook vaker opgeleukt met siroopjes tot zelfs slagroom in de ochtend.

Het nieuwe jaar brengt voor vele goede voornemens met zich mee wat ik ook terugzie bij de Piaggio. Zwarte koffie is dan hip, waarna ik na een week of 2 weer de vertrouwde cappuccino of latte m. mag bereiden.

In het voorjaar is er een langdurige verandering. Rokjesdag, het door Martin Bril omarmde moderne ijsheiligen. Dat is het signaal voor lente en blote benen komen terug in het straatbeeld. Deze dag is ook de start bij de espressobar voor de 2e ‘minder melk in je koffie’ periode van het jaar. Deze trend houdt langer stand dan die van januari. Uitzicht op de zomer en de daarbij behorende minimalistische kleding is voor veel klanten een betere motivator dan de wilde plannen voor complete lifestyle veranderingen aan de start van het nieuwe jaar.

Soya was, Oat is en erwtendrink komt als een alternatief voor melk in je koffie. Voor de ene goedbeziger een bewuste keuze om minder of helemaal geen dierlijke producten meer te consumeren, terwijl anderen het bestellen omdat degene voor hen dat doet. Zo kan het zomaar voorkomen dat een hele groep, van elkaar onbekende, met een "better planet coffee to go" de koffiebar verlaat.

Al deze veranderingen zijn voor sommigen blijvend, terwijl andere koffieliefhebbers ongemerkt teruggaan naar hun oude vertrouwde "guilty pleasure". Een deksel op je reusable beker en niemand ziet wat erin zit. Klanten wisselen wel tussen een latte en een cappuccino, of nemen af en toe een extra shot espresso. Een minder voorkomende verandering is de overstap van thee naar koffie.

Meerdere dagen per week zag ik een klant die via de espressobar met een tea to go zijn weg naar het perron vervolgde. Jarenlang, rond dezelfde tijd, altijd hetzelfde recept: zwarte thee met citroen en als hij de volgende dag niet naar Woerden kwam, meldde hij dat.

Toen was daar 2020 en moest ik zelf de espressobar afmelden bij het station. Het landelijk advies; reis niet met de trein, werk zoveel mogelijk thuis en dat vroeg de NS mij ook te doen.

Vaccinatie bleek de weg naar onze vrijheid te zijn en nadat er een strak nationaal prikprogramma uitgerold was, zag ik na maanden 'mijn' klanten terug op het plein. Een prettige hereniging, waarbij ook de zwarte thee met citroen terugkeerde. Tijdens een korte chit-chat bestelde hij zijn to go, dit keer geen thee maar een dubbele espresso. Een hoogst ongebruikelijke verandering.

Sindsdien zie ik de bekeerde thee drinker met dezelfde regelmaat als voor 2020 bij de Piaggio voor zijn dubbele espresso to go en weet ik inmiddels dat dankzij zijn inzet en opgezette prikplan wij, alle andere Nederlanders, onze vrijheid in 2021 hebben teruggekregen.


Barista Stories by Barista Marlies, mei 2024

Op een mooie zomerochtend, ergens in 2015 of 2016, was ik vroeg met de espressobar bij het station Woerden.
Er heerste een aangename stilte in straat die langzaam ontwaakte. Ik maak een koffie voor mezelf en geniet van het moment in de stralen van de opkomende zon.

Een aankomende ‘latte macchiato’ brengt me weer terug naar de dag. Normaal kiest ze coffee to go, maar deze ochtend koos ze voor een coffee to stay en samen genieten van de fijne ochtendzon. We kletsen wat en als er een fietser voorbijkomt wensen we elkaar, zonder dat we elkaar kennen, een fijne dag. Tijdens het nakijken van de fietser, verscheen er iets uitzonderlijks in ons gezichtsveld.

In die tijd was het ziekenhuis in Woerden nog volop operationeel, zonder de dreiging van sluiting die later zou komen. Bij de espressobar zag ik met regelmaat medewerkers en bezoekers voor een tussenstop om met een koffie in de hand de weg naar hun werk of afspraak ter vervolgen. Maar het beeld wat wij deze ochtend hadden was anders. De man die onze richting op kwam, ging niet naar, maar kwam overduidelijk vanuit het ziekenhuis en had zichtbaar zijn eigen plan getrokken.

Perplex en met open mond keken wij toe terwijl hij, vastberaden op zijn sokken zijn weg vervolgde. Zonder ons, of de eerder voorbij komende fietser, op te merken, loopt hij richting het station, slechts gekleed in een operatieshort met wit netverband nog op zijn hoofd en infuus in zijn arm, loopt hij voorbij en als we de man de man nakijken zie ik dat zijn schort van achteren losjes dichtgeknoopt is. De man wringt zich zonder kaartje door de poortjes en gaat de trap op richting de treinen.

De scène liet ons sprakeloos achter, 
​
Terwijl de ochtendzon nog glinsterde over het plein, stonden wij, met onze koffie in de hand, te speculeren over wat er in zijn leven was gebeurd en waar zijn pad hem naartoe zou leiden.


Barista Stories, barista Marlies april 2024

Een volle kaart is een beker vol vrolijkheid waard.

Daarmee bedoel ik het spaarkaartje wat je krijgt bij de espressobar. Bij iedere bestelling krijg je een stempel en met 10 stempels is je kaartje vol. Je spaart in een analoge vorm voor een gratis koffie. Dit systeem blijft staande in een tijd van online cookies en tracking heeft ook iets aandoenlijks. 

De meeste klanten sparen op 1 kaartje, maar er zijn koffieliefhebbers die het risico spreiden. Iedere jas en of tas heeft een eigen kaartje en bij wisseling van het seizoen zie ik oude terugkomen. Soms zelfs kaartjes van jaren geleden, ik herken ze aan het design, want ik geef elk jaar een ander ontwerp.

Onbedacht krijg ik veel info met dit spaarsysteem. Of iemand eenmaal koffie komt halen, de auto bij de garage staat, dat de klant zelden met de trein reist, of dat hun kind bij de tandarts is en ze daar naar mij gestuurd worden voor koffie (zelf hebben zij geen koffie voor de wachtende ouders), of iemand komt solliciteren en nog niet weet of ze de baan krijgen, of dat iemand voor een paar dagen training of cursus in Woerden is. 

Een volle kaart is een beker vol vrolijkheid waard! en wat dat is? Dat wat de klant wil en vaak is dat de koffie die normaal besteld wordt. Uitzonderingen zullen er altijd blijven en soms is er zo iemand die het onderste uit de koffiekan wil; na 10 keer een zwarte koffie te bestellen, dan voor een latte gaat met een extra shot espresso. Ik blijf dat bijzonder vinden, maar als die persoon daar vrolijk van wordt, geniet dan van je koffie.

Dit alles vind ik nog wel fascinerend, maar er kan nog een schepje suiker bovenop. Een klant die vóór de pandemie regelmatig terugkwam, zag ik niet meer bij de koffiebar. Hij reist nog steeds met de trein, maar lijkt sinds die tijd altijd haast te hebben. Tot hij een keer, op een druk moment in de rij aansloot. Ik maakt de door hem bestelde koffie, ondertussen was hij druk in de weer met al zijn zakken, hij was iets aan het zoeken… uiteindelijk rekent hij af en zonder veel woorden vervolgt hij zijn weg. 

Een paar dagen later stond hij weer in de rij. Ik dacht nog, de boel is weer op orde in de ochtend en er is weer tijd voor het halen van een coffee to go. Ik maak zijn bestelling en wil afrekenen tot hij zegt dat hij een volle kaart heeft. Dit keer haalde hij direct een volle spaarkaart tevoorschijn. Aan het design zag ik dat die nog van voor 2020 was. Hij bleef staan voor zijn eerste slok en vertelde de andere klanten over de vernieuwde stationshuiskamer en de goede koffie daar. Na deze woorden ging hij weer verder.

Ieder zijn mening, dat mag, maar dat samen met het volle kaartje waar hij dus de vorige keer naar opzoek was, vond ik niet zo chique. De weken/maanden hierna hield ik bij hoe vaak ik hem zag fietsen en daarna voorbijlopen. Nadat mijn eigen kaartje vol streepjes stond ben ik daarmee gestopt en zoals ik al verwachtte, zijn kaart met het ene stempeltje, komt waarschijnlijk niet meer vol.

​Barista Stories, Barista Marlies april 24

Afgelopen zaterdag genoot ik van een heerlijk uitje naar Tivoli Vredenburg in
Utrecht, samen met - voor nu noem ik ze '2x cappuccino' - en een inmiddels verhuisde gemberthee, plus hun buurvrouw. Het thema van de avond was '90s NOW Barbie-editie', wat voor mij betekende: een gewone outfit met een vleugje roze, helemaal passend bij de sfeer.

De laatste keer dat ik in Tivoli Vredenburg was, had ik mijn koffiespullen bij me. Ik kan me niet meer herinneren of ik toen de Piaggio of de koffiefiets was, met beide opties ben ik hier al meerdere keren op avontuur geweest.

De eerste uitnodiging was met de Piaggio. Mijn ervaring in Tivoli was tot deze vraag beperkt tot de hoofdingang waar je je kaartje moet laten zien voor een avondje muziek. Dus toen de mogelijkheid zich voordeed om koffie te komen serveren in dit geweldige gebouw, was ik dolenthousiast en tegelijk in de war. Hoe gaan we dat dan toch wel grote autootje van 600 kg op zijn plaats krijgen? Trap of personenlift is geen optie en waar parkeer ik de transportauto en aanhangwagen? Tivoli Vredenburg je kent het vast, het poppodium midden in centrum van Utrecht.

Alle door mij losgelaten beren op de weg werden voor me terug in hun hok geplaatst. Ze stelde me gerust dat ik me met de auto kon melden bij een slagboom, daarna een tweede controle bij een hek en achter dat hek zou voldoende parkeerplaats zijn. Maak je geen zorgen.

Wat ik niet verteld had is dat achteruitrijden met een aanhangwagen niet zo mijn ding is. Rechts en links uit elkaar te houden is voor mij al een uitdaging en tegensturen is simpelweg kortsluiting in mijn hoofd. Maar in deze enorme garage kon ik rustig rondjes met auto en aanhanger draaien. Ik kon zelfs de achtjes die ik tijdens het behalen van mijn motorrijbewijs voor het laatst gemaakt had, weer eens oefenen. Ik stond midden in de artiesteningang!

Samen met de mij toegewezen Tivoli roadies parkeerden we de Piaggio in de dienst lift. Veel ruimte was er niet meer, op naar de derde liftstop! De deuren openden en daar ging ik, rijdend door een leeg Tivoli in mijn Piaggio! Een ervaring die mijn dag helemaal compleet maakte.

Na deze opdracht mocht ik vaker in Tivoli koffie en thee specialiteiten komen serveren. Soms met de Piaggio en voor kleinere opdrachten met de koffiefiets. En als dit allemaal met de Piaggio lukt, dan moet het met de koffiefiets zeker geen problemen geven, toch?

Op een doordeweekse middag stond het poppodium weer in mijn agenda. Als voorbereiding had ik vooraf alles klaargezet wat ik dacht nodig te hebben: espressomachine, bekertjes, kannetjes, doekjes, koffiebonen - je noemt het maar op om de dag van de opdracht dit allemaal, inclusief fiets en koffiemolen, keurig in de auto te zetten.

Samen met mijn moeder, die voor de gezelligheid meeging, vertrok ik naar Utrecht. Ik meld me bij het inmiddels bekende hek en tegelijk bedenk ik me, de molen. De koffiemolen! Nee, dit kan niet waar zijn. Ik ben de koffiemolen vergeten en zonder molen, geen koffie. Acute paniek nog voordat ik het hek doorgereden ben. Er is geen tijd om terug naar huis te gaan en hoe kom ik nu aan een molen? Er staat zo een zaal vol gasten voor me die natuurlijk allemaal koffie willen. 

Ik smeek de inmiddels voor mij bekende roadies of zij mijn fiets willen installeren en begin ik aan mijn race tegen de klok om binnen 30 minuten een werkende koffiemolen te vinden en daarmee de opdracht te redden. Als een kip zonder kop ren ik naar buiten. Ergens ver weg van dit startpunt op de Oude Gracht zit een koffiewinkel. Moet ik dat wagen? Het is druk in de stad. De Bijenkorf? Zouden zij een voorraad hebben? Ik kijk om me heen en zie een typisch jaren 70-winkeltje met zo'n draaiende etalage vol huishoudelijke spullen en een espressomachine. Ik gok het erop en storm daar naar binnen, met mijn moeder in mijn kielzog.

De man achter de toonbank blijft me stil aankijken terwijl ik onsamenhangend doorratel over de benodigde molen. Op het moment dat ik ademhaal, zegt hij heel kalm dat ze een splinternieuwe molen hebben staan die ik mag meenemen. Compleet verrast vraag ik wat hij ervoor wil hebben - ID? Een borg? Of ik betaal hem en kom later wel terug voor de factuur? Maar hij wil niets. "Neem maar mee," zegt hij. "Red je opdracht, ik zie je daarna wel weer terug." Verbijsterd bied ik zelfs mijn moeder aan als borg. Met de molen onder mijn arm en mijn lieve mamsie naast me loop ik terug naar Tivoli. Opdracht gered, de klanten zullen niets merken, en de opdrachtgever hou ik in mijn zak.

Aan het eind van de middag ga ik met de nu gebruikte molen terug naar de winkel. Ik bedank Paul voor zijn vertrouwen en vraag nogmaals wat ik hem verschuldigd ben. Hij blijft erbij dat ik niets hoef te betalen. Hij was blij me te hebben kunnen helpen. Ik vraag hem vanwaar dat vertrouwen, ik neem toch een goed duur ding onder mijn arm mee. Mijn verhaal en de paniek in mijn ogen, dat verzin je volgens hem niet en daarmee wist hij dat ik wel terug zou komen met de molen.
​
Paul van Dillen, top vent! Ik heb zaterdag nog even naar je winkel gezwaaid. 


Barista Stories, Barista Marlies april 24

Geen zorgen!

Ik laat de koffiebonen deze week even rusten en ga voor de majestueuze Oostenrijkse bergtoppen. Voor nu geen verhalen over gemorste cappuccino's. Ik geniet een paar dagen met mijn lange latte van de Alpen, de zon, betoverende landschappen, Sachertorte en doe ik wellicht een dansje tijdens de apres ski.

​Tot ziens, station, hallo kort avontuur! Tot volgende week.


Barista Stories, Barista Marlies april 24

Sinds ik bij het station sta heb ik gezelschap van een stationskat. Voorheen was

​dat Jimmy, een flinke rode kater die heerlijk van zijn dag en de reizigers om zich heen genoot. Als de zon er was, dan zag je Jimmy.

Jimmy kwam altijd bij mij langs voor een aai en een koekje. Daarna ging hij door naar een van zijn plekjes, wachtend op een knuffel van een voorbijganger. Soms liep hij met een van hen mee naar de bus of ging hij samen met een andere reiziger die er de tijd voor nam op een bankje zitten. Jimmy was voor vele een zen-moment. Rond half 10 vond hij het genoeg en liep hij naar huis om daar te eten en zijn eigen zen-moment te pakken. In de middag was terug voor zijn middagdienst. 

Jimmy werd ouder en Clyde stond klaar om zijn plek in het werkgebied van Jimmy over te nemen. Clyde, een kleine, brutale kat met zijn eigen mandje in een echt mensenhuis tegenover het station. De overdracht verliep soepel; Clyde bleek een waardige opvolger en Jimmy ging vervroegd met pensioen. Zoals in de menselijke wereld, zijn er ook in de kattenwereld strebers. Clyde nam niet alleen de taken van Jimmy over, maar breidde ook zijn territorium uit naar de hal en de trap, en hij claimde zelfs een plekje op de deurmat in de hal van het station. In tegenstelling tot Jimmy, neemt Clyde geen pauzes; hij is er altijd.

Clyde is een echte heerser geworden en zijn komst heeft een competitie onder voorbijgangers aangewakkerd. De ene persoon geeft hem een handje brokjes, terwijl de andere de hele voorraad voor een week meeneemt. 's Ochtends staan er bakjes vers stinkvoer voor hem klaar, terwijl elders een dik besmeerde boterham op hem wacht. Clyde is kieskeurig of krijgt gewoon te veel voedsel; vogels durven zelfs brokjes te stelen, en als dit zo doorgaat, zullen er binnenkort waarschijnlijk ook langstaarten (mijn benaming voor rat- en muisachtigen) aanschuiven voor hun deel.

Ondanks briefjes waarop staat dat Clyde een warm huis heeft, het verwijderen van al het voedsel, dozen en mandjes, lijkt niets te helpen. Voor elke maatregel die wordt genomen, verschijnt er weer iets nieuws. Met al deze verwennerij komt Clyde inmiddels niet meer naar huis.
​
Natuurlijk hoort bij Clyde ook een Bonnie. Bonnie is een grijswitte dame met een meer afwachtende houding. Ze deelde het mensenhuis met Clyde en alleen bij goed weer ook het stationsplein. De laatste tijd heb ik Bonnie echter niet meer gezien, en ik nam aan dat ze lekker thuis was vanwege het natte en koude weer, terwijl Clyde geniet van zijn eigen persoonlijke luxe resort, verzorgd door reizigers.
Totdat ik een man aansprak die Clyde eten kwam brengen. De man leek een ware kruistocht te voeren in zijn missie om Clyde te redden. Toen ik hem vroeg wat er dan in zijn ogen mis was met de kat, kreeg ik geen direct antwoord, maar hij kwam met een onverwacht antwoord waar ik nooit aan had gedacht.

"Hij had een nieuw huis geregeld voor Bonnie - een nieuw thuis, weg van haar huisvriend Clyde, weg van haar vertrouwde omgeving en het station. Het idee om Bonnie zomaar mee te nemen, alleen omdat ze niet gechipt was, kwam op mij over alsof hij dacht haar simpelweg te kunnen adopteren als een verloren handschoen op straat! Ik stond perplex en vroeg de man of hij wel helemaal in orde was. Hoe kon hij haar naam weten zonder te beseffen dat ze al een thuis en een baasje had? Mijn ook dit vragenvuur bleef onbeantwoord, en toen hij eindelijk besefte Bonnie onrechtmatig te hebben meegenomen, leek hij plotseling als een kat in het nauw. Hij mompelde iets over het contact opnemen met Bonnie's baasje en maakte zich snel uit de voeten.

Nu, weken later, zit Clyde eenzaam en verlaten bij het station en is Bonnie's mandje thuis leeg. De zogenaamde 'petdetective' is nergens te bekennen, en het lijkt erop dat hij niet het juiste karakter heeft om Bonnie terug te brengen naar waar ze thuishoort.

Dus, beste meneer, als je werkelijk zo begaan bent met dieren, breng Bonnie dan terug naar Clyde en naar het huis waar ze hoort. Je hebt geen zwervertje gered; je hebt Bonnie simpelweg meegenomen."

Barista Stories by Barista Marlies (maart 2024)