een goede Voorbereiding is...

Afgelopen zaterdag genoot ik van een heerlijk uitje naar Tivoli Vredenburg in
Utrecht, samen met - voor nu noem ik ze '2x cappuccino' - en een inmiddels verhuisde gemberthee, plus hun buurvrouw. Het thema van de avond was '90s NOW Barbie-editie', wat voor mij betekende: een gewone outfit met een vleugje roze, helemaal passend bij de sfeer.

De laatste keer dat ik in Tivoli Vredenburg was, had ik mijn koffiespullen bij me. Ik kan me niet meer herinneren of ik toen de Piaggio of de koffiefiets was, met beide opties ben ik hier al meerdere keren op avontuur geweest.

De eerste uitnodiging was met de Piaggio. Mijn ervaring in Tivoli was tot deze vraag beperkt tot de hoofdingang waar je je kaartje moet laten zien voor een avondje muziek. Dus toen de mogelijkheid zich voordeed om koffie te komen serveren in dit geweldige gebouw, was ik dolenthousiast en tegelijk in de war. Hoe gaan we dat dan toch wel grote autootje van 600 kg op zijn plaats krijgen? Trap of personenlift is geen optie en waar parkeer ik de transportauto en aanhangwagen? Tivoli Vredenburg je kent het vast, het poppodium midden in centrum van Utrecht.

Alle door mij losgelaten beren op de weg werden voor me terug in hun hok geplaatst. Ze stelde me gerust dat ik me met de auto kon melden bij een slagboom, daarna een tweede controle bij een hek en achter dat hek zou voldoende parkeerplaats zijn. Maak je geen zorgen.

Wat ik niet verteld had is dat achteruitrijden met een aanhangwagen niet zo mijn ding is. Rechts en links uit elkaar te houden is voor mij al een uitdaging en tegensturen is simpelweg kortsluiting in mijn hoofd. Maar in deze enorme garage kon ik rustig rondjes met auto en aanhanger draaien. Ik kon zelfs de achtjes die ik tijdens het behalen van mijn motorrijbewijs voor het laatst gemaakt had, weer eens oefenen. Ik stond midden in de artiesteningang!

Samen met de mij toegewezen Tivoli roadies parkeerden we de Piaggio in de dienst lift. Veel ruimte was er niet meer, op naar de derde liftstop! De deuren openden en daar ging ik, rijdend door een leeg Tivoli in mijn Piaggio! Een ervaring die mijn dag helemaal compleet maakte.

Na deze opdracht mocht ik vaker in Tivoli koffie en thee specialiteiten komen serveren. Soms met de Piaggio en voor kleinere opdrachten met de koffiefiets. En als dit allemaal met de Piaggio lukt, dan moet het met de koffiefiets zeker geen problemen geven, toch?

Op een doordeweekse middag stond het poppodium weer in mijn agenda. Als voorbereiding had ik vooraf alles klaargezet wat ik dacht nodig te hebben: espressomachine, bekertjes, kannetjes, doekjes, koffiebonen - je noemt het maar op om de dag van de opdracht dit allemaal, inclusief fiets en koffiemolen, keurig in de auto te zetten.

Samen met mijn moeder, die voor de gezelligheid meeging, vertrok ik naar Utrecht. Ik meld me bij het inmiddels bekende hek en tegelijk bedenk ik me, de molen. De koffiemolen! Nee, dit kan niet waar zijn. Ik ben de koffiemolen vergeten en zonder molen, geen koffie. Acute paniek nog voordat ik het hek doorgereden ben. Er is geen tijd om terug naar huis te gaan en hoe kom ik nu aan een molen? Er staat zo een zaal vol gasten voor me die natuurlijk allemaal koffie willen. 

Ik smeek de inmiddels voor mij bekende roadies of zij mijn fiets willen installeren en begin ik aan mijn race tegen de klok om binnen 30 minuten een werkende koffiemolen te vinden en daarmee de opdracht te redden. Als een kip zonder kop ren ik naar buiten. Ergens ver weg van dit startpunt op de Oude Gracht zit een koffiewinkel. Moet ik dat wagen? Het is druk in de stad. De Bijenkorf? Zouden zij een voorraad hebben? Ik kijk om me heen en zie een typisch jaren 70-winkeltje met zo'n draaiende etalage vol huishoudelijke spullen en een espressomachine. Ik gok het erop en storm daar naar binnen, met mijn moeder in mijn kielzog.

De man achter de toonbank blijft me stil aankijken terwijl ik onsamenhangend doorratel over de benodigde molen. Op het moment dat ik ademhaal, zegt hij heel kalm dat ze een splinternieuwe molen hebben staan die ik mag meenemen. Compleet verrast vraag ik wat hij ervoor wil hebben - ID? Een borg? Of ik betaal hem en kom later wel terug voor de factuur? Maar hij wil niets. "Neem maar mee," zegt hij. "Red je opdracht, ik zie je daarna wel weer terug." Verbijsterd bied ik zelfs mijn moeder aan als borg. Met de molen onder mijn arm en mijn lieve mamsie naast me loop ik terug naar Tivoli. Opdracht gered, de klanten zullen niets merken, en de opdrachtgever hou ik in mijn zak.

Aan het eind van de middag ga ik met de nu gebruikte molen terug naar de winkel. Ik bedank Paul voor zijn vertrouwen en vraag nogmaals wat ik hem verschuldigd ben. Hij blijft erbij dat ik niets hoef te betalen. Hij was blij me te hebben kunnen helpen. Ik vraag hem vanwaar dat vertrouwen, ik neem toch een goed duur ding onder mijn arm mee. Mijn verhaal en de paniek in mijn ogen, dat verzin je volgens hem niet en daarmee wist hij dat ik wel terug zou komen met de molen.
​
Paul van Dillen, top vent! Ik heb zaterdag nog even naar je winkel gezwaaid. 


Barista Stories, Barista Marlies april 24