Op een mooie zomerochtend, ergens in 2015 of 2016, was ik vroeg met de espressobar bij het station Woerden.
Er heerste een aangename stilte in straat die langzaam ontwaakte. Ik maak een koffie voor mezelf en geniet van het moment in de stralen van de opkomende zon.

Een aankomende ‘latte macchiato’ brengt me weer terug naar de dag. Normaal kiest ze coffee to go, maar deze ochtend koos ze voor een coffee to stay en samen genieten van de fijne ochtendzon. We kletsen wat en als er een fietser voorbijkomt wensen we elkaar, zonder dat we elkaar kennen, een fijne dag. Tijdens het nakijken van de fietser, verscheen er iets uitzonderlijks in ons gezichtsveld.

In die tijd was het ziekenhuis in Woerden nog volop operationeel, zonder de dreiging van sluiting die later zou komen. Bij de espressobar zag ik met regelmaat medewerkers en bezoekers voor een tussenstop om met een koffie in de hand de weg naar hun werk of afspraak ter vervolgen. Maar het beeld wat wij deze ochtend hadden was anders. De man die onze richting op kwam, ging niet naar, maar kwam overduidelijk vanuit het ziekenhuis en had zichtbaar zijn eigen plan getrokken.

Perplex en met open mond keken wij toe terwijl hij, vastberaden op zijn sokken zijn weg vervolgde. Zonder ons, of de eerder voorbij komende fietser, op te merken, loopt hij richting het station, slechts gekleed in een operatieshort met wit netverband nog op zijn hoofd en infuus in zijn arm, loopt hij voorbij en als we de man de man nakijken zie ik dat zijn schort van achteren losjes dichtgeknoopt is. De man wringt zich zonder kaartje door de poortjes en gaat de trap op richting de treinen.

De scène liet ons sprakeloos achter, 
​
Terwijl de ochtendzon nog glinsterde over het plein, stonden wij, met onze koffie in de hand, te speculeren over wat er in zijn leven was gebeurd en waar zijn pad hem naartoe zou leiden.


Barista Stories, barista Marlies april 2024

Een volle kaart is een beker vol vrolijkheid waard.

Daarmee bedoel ik het spaarkaartje wat je krijgt bij de espressobar. Bij iedere bestelling krijg je een stempel en met 10 stempels is je kaartje vol. Je spaart in een analoge vorm voor een gratis koffie. Dit systeem blijft staande in een tijd van online cookies en tracking heeft ook iets aandoenlijks. 

De meeste klanten sparen op 1 kaartje, maar er zijn koffieliefhebbers die het risico spreiden. Iedere jas en of tas heeft een eigen kaartje en bij wisseling van het seizoen zie ik oude terugkomen. Soms zelfs kaartjes van jaren geleden, ik herken ze aan het design, want ik geef elk jaar een ander ontwerp.

Onbedacht krijg ik veel info met dit spaarsysteem. Of iemand eenmaal koffie komt halen, de auto bij de garage staat, dat de klant zelden met de trein reist, of dat hun kind bij de tandarts is en ze daar naar mij gestuurd worden voor koffie (zelf hebben zij geen koffie voor de wachtende ouders), of iemand komt solliciteren en nog niet weet of ze de baan krijgen, of dat iemand voor een paar dagen training of cursus in Woerden is. 

Een volle kaart is een beker vol vrolijkheid waard! en wat dat is? Dat wat de klant wil en vaak is dat de koffie die normaal besteld wordt. Uitzonderingen zullen er altijd blijven en soms is er zo iemand die het onderste uit de koffiekan wil; na 10 keer een zwarte koffie te bestellen, dan voor een latte gaat met een extra shot espresso. Ik blijf dat bijzonder vinden, maar als die persoon daar vrolijk van wordt, geniet dan van je koffie.

Dit alles vind ik nog wel fascinerend, maar er kan nog een schepje suiker bovenop. Een klant die vóór de pandemie regelmatig terugkwam, zag ik niet meer bij de koffiebar. Hij reist nog steeds met de trein, maar lijkt sinds die tijd altijd haast te hebben. Tot hij een keer, op een druk moment in de rij aansloot. Ik maakt de door hem bestelde koffie, ondertussen was hij druk in de weer met al zijn zakken, hij was iets aan het zoeken… uiteindelijk rekent hij af en zonder veel woorden vervolgt hij zijn weg. 

Een paar dagen later stond hij weer in de rij. Ik dacht nog, de boel is weer op orde in de ochtend en er is weer tijd voor het halen van een coffee to go. Ik maak zijn bestelling en wil afrekenen tot hij zegt dat hij een volle kaart heeft. Dit keer haalde hij direct een volle spaarkaart tevoorschijn. Aan het design zag ik dat die nog van voor 2020 was. Hij bleef staan voor zijn eerste slok en vertelde de andere klanten over de vernieuwde stationshuiskamer en de goede koffie daar. Na deze woorden ging hij weer verder.

Ieder zijn mening, dat mag, maar dat samen met het volle kaartje waar hij dus de vorige keer naar opzoek was, vond ik niet zo chique. De weken/maanden hierna hield ik bij hoe vaak ik hem zag fietsen en daarna voorbijlopen. Nadat mijn eigen kaartje vol streepjes stond ben ik daarmee gestopt en zoals ik al verwachtte, zijn kaart met het ene stempeltje, komt waarschijnlijk niet meer vol.

​Barista Stories, Barista Marlies april 24

Afgelopen zaterdag genoot ik van een heerlijk uitje naar Tivoli Vredenburg in
Utrecht, samen met - voor nu noem ik ze '2x cappuccino' - en een inmiddels verhuisde gemberthee, plus hun buurvrouw. Het thema van de avond was '90s NOW Barbie-editie', wat voor mij betekende: een gewone outfit met een vleugje roze, helemaal passend bij de sfeer.

De laatste keer dat ik in Tivoli Vredenburg was, had ik mijn koffiespullen bij me. Ik kan me niet meer herinneren of ik toen de Piaggio of de koffiefiets was, met beide opties ben ik hier al meerdere keren op avontuur geweest.

De eerste uitnodiging was met de Piaggio. Mijn ervaring in Tivoli was tot deze vraag beperkt tot de hoofdingang waar je je kaartje moet laten zien voor een avondje muziek. Dus toen de mogelijkheid zich voordeed om koffie te komen serveren in dit geweldige gebouw, was ik dolenthousiast en tegelijk in de war. Hoe gaan we dat dan toch wel grote autootje van 600 kg op zijn plaats krijgen? Trap of personenlift is geen optie en waar parkeer ik de transportauto en aanhangwagen? Tivoli Vredenburg je kent het vast, het poppodium midden in centrum van Utrecht.

Alle door mij losgelaten beren op de weg werden voor me terug in hun hok geplaatst. Ze stelde me gerust dat ik me met de auto kon melden bij een slagboom, daarna een tweede controle bij een hek en achter dat hek zou voldoende parkeerplaats zijn. Maak je geen zorgen.

Wat ik niet verteld had is dat achteruitrijden met een aanhangwagen niet zo mijn ding is. Rechts en links uit elkaar te houden is voor mij al een uitdaging en tegensturen is simpelweg kortsluiting in mijn hoofd. Maar in deze enorme garage kon ik rustig rondjes met auto en aanhanger draaien. Ik kon zelfs de achtjes die ik tijdens het behalen van mijn motorrijbewijs voor het laatst gemaakt had, weer eens oefenen. Ik stond midden in de artiesteningang!

Samen met de mij toegewezen Tivoli roadies parkeerden we de Piaggio in de dienst lift. Veel ruimte was er niet meer, op naar de derde liftstop! De deuren openden en daar ging ik, rijdend door een leeg Tivoli in mijn Piaggio! Een ervaring die mijn dag helemaal compleet maakte.

Na deze opdracht mocht ik vaker in Tivoli koffie en thee specialiteiten komen serveren. Soms met de Piaggio en voor kleinere opdrachten met de koffiefiets. En als dit allemaal met de Piaggio lukt, dan moet het met de koffiefiets zeker geen problemen geven, toch?

Op een doordeweekse middag stond het poppodium weer in mijn agenda. Als voorbereiding had ik vooraf alles klaargezet wat ik dacht nodig te hebben: espressomachine, bekertjes, kannetjes, doekjes, koffiebonen - je noemt het maar op om de dag van de opdracht dit allemaal, inclusief fiets en koffiemolen, keurig in de auto te zetten.

Samen met mijn moeder, die voor de gezelligheid meeging, vertrok ik naar Utrecht. Ik meld me bij het inmiddels bekende hek en tegelijk bedenk ik me, de molen. De koffiemolen! Nee, dit kan niet waar zijn. Ik ben de koffiemolen vergeten en zonder molen, geen koffie. Acute paniek nog voordat ik het hek doorgereden ben. Er is geen tijd om terug naar huis te gaan en hoe kom ik nu aan een molen? Er staat zo een zaal vol gasten voor me die natuurlijk allemaal koffie willen. 

Ik smeek de inmiddels voor mij bekende roadies of zij mijn fiets willen installeren en begin ik aan mijn race tegen de klok om binnen 30 minuten een werkende koffiemolen te vinden en daarmee de opdracht te redden. Als een kip zonder kop ren ik naar buiten. Ergens ver weg van dit startpunt op de Oude Gracht zit een koffiewinkel. Moet ik dat wagen? Het is druk in de stad. De Bijenkorf? Zouden zij een voorraad hebben? Ik kijk om me heen en zie een typisch jaren 70-winkeltje met zo'n draaiende etalage vol huishoudelijke spullen en een espressomachine. Ik gok het erop en storm daar naar binnen, met mijn moeder in mijn kielzog.

De man achter de toonbank blijft me stil aankijken terwijl ik onsamenhangend doorratel over de benodigde molen. Op het moment dat ik ademhaal, zegt hij heel kalm dat ze een splinternieuwe molen hebben staan die ik mag meenemen. Compleet verrast vraag ik wat hij ervoor wil hebben - ID? Een borg? Of ik betaal hem en kom later wel terug voor de factuur? Maar hij wil niets. "Neem maar mee," zegt hij. "Red je opdracht, ik zie je daarna wel weer terug." Verbijsterd bied ik zelfs mijn moeder aan als borg. Met de molen onder mijn arm en mijn lieve mamsie naast me loop ik terug naar Tivoli. Opdracht gered, de klanten zullen niets merken, en de opdrachtgever hou ik in mijn zak.

Aan het eind van de middag ga ik met de nu gebruikte molen terug naar de winkel. Ik bedank Paul voor zijn vertrouwen en vraag nogmaals wat ik hem verschuldigd ben. Hij blijft erbij dat ik niets hoef te betalen. Hij was blij me te hebben kunnen helpen. Ik vraag hem vanwaar dat vertrouwen, ik neem toch een goed duur ding onder mijn arm mee. Mijn verhaal en de paniek in mijn ogen, dat verzin je volgens hem niet en daarmee wist hij dat ik wel terug zou komen met de molen.
​
Paul van Dillen, top vent! Ik heb zaterdag nog even naar je winkel gezwaaid. 


Barista Stories, Barista Marlies april 24

Geen zorgen!

Ik laat de koffiebonen deze week even rusten en ga voor de majestueuze Oostenrijkse bergtoppen. Voor nu geen verhalen over gemorste cappuccino's. Ik geniet een paar dagen met mijn lange latte van de Alpen, de zon, betoverende landschappen, Sachertorte en doe ik wellicht een dansje tijdens de apres ski.

​Tot ziens, station, hallo kort avontuur! Tot volgende week.


Barista Stories, Barista Marlies april 24