Een verdwaalde patient?

Op een mooie zomerochtend, ergens in 2015 of 2016, was ik vroeg met de espressobar bij het station Woerden.
Er heerste een aangename stilte in straat die langzaam ontwaakte. Ik maak een koffie voor mezelf en geniet van het moment in de stralen van de opkomende zon.

Een aankomende ‘latte macchiato’ brengt me weer terug naar de dag. Normaal kiest ze coffee to go, maar deze ochtend koos ze voor een coffee to stay en samen genieten van de fijne ochtendzon. We kletsen wat en als er een fietser voorbijkomt wensen we elkaar, zonder dat we elkaar kennen, een fijne dag. Tijdens het nakijken van de fietser, verscheen er iets uitzonderlijks in ons gezichtsveld.

In die tijd was het ziekenhuis in Woerden nog volop operationeel, zonder de dreiging van sluiting die later zou komen. Bij de espressobar zag ik met regelmaat medewerkers en bezoekers voor een tussenstop om met een koffie in de hand de weg naar hun werk of afspraak ter vervolgen. Maar het beeld wat wij deze ochtend hadden was anders. De man die onze richting op kwam, ging niet naar, maar kwam overduidelijk vanuit het ziekenhuis en had zichtbaar zijn eigen plan getrokken.

Perplex en met open mond keken wij toe terwijl hij, vastberaden op zijn sokken zijn weg vervolgde. Zonder ons, of de eerder voorbij komende fietser, op te merken, loopt hij richting het station, slechts gekleed in een operatieshort met wit netverband nog op zijn hoofd en infuus in zijn arm, loopt hij voorbij en als we de man de man nakijken zie ik dat zijn schort van achteren losjes dichtgeknoopt is. De man wringt zich zonder kaartje door de poortjes en gaat de trap op richting de treinen.

De scène liet ons sprakeloos achter, 
​
Terwijl de ochtendzon nog glinsterde over het plein, stonden wij, met onze koffie in de hand, te speculeren over wat er in zijn leven was gebeurd en waar zijn pad hem naartoe zou leiden.


Barista Stories, barista Marlies april 2024