zomaar Een week uit het leven van een barista

In mijn laatste column schreef ik over de 24 uur van Woerden. Een 2jaarlijks sponsorloop om geld in te zamelen voor het ‘Samen sterk huis’ en dit jaar als 2e doel het prinses Maximafonds. Ik keek op tegen deze dag, een middag, avond en nog een volle dag koffie maken. Niet voor het event, koffie serveren aan iedereen die loopt en komt supporten is gewoonweg leuk om te mogen doen, maar 19 van de voor mij 26 uur op 1 vierkante meter staan, daar zag ik tegenop. Dat was nergens voor nodig. Het is me met plezier gelukt . Al die lopers, supporters en sponsoren hebben het fantastische bedrag van 110.000 euro opgehaald waar het ‘Samen sterk huis’ Woerden en het Prinses Maxima Centrum, kinderoncologie hele mooie dingen mee kunnen doen. 

Na deze persoonlijke uitdaging stond ik op maandag om 7uur weer bij het station. Het voelde chill, koffie maken voor klanten waarvan ik bij vele vooraf weet hoe ze hun koffie drinken en wat ruimte voor een wandeling om mijn iets wat stijf geworden spieren weer los te krijgen.

Na een week alleen station mocht ik op vrijdagmiddag met de espressobar richting een zorgboerderij. Daar keken ze uit naar de koffie. Jongeren met een afstand tot de arbeidsmarkt en (oudere) mensen met dementie. Een voor mij gezellige combinatie. Voordat ik een koffie kan maken, moest ik mee gaan kijken naar de inmiddels 30 konijnen op de boerderij en komen we langs alle andere dieren die allemaal met evenveel liefde overstelpt en verzorgd worden. Een andere deelnemer showt trots de moestuin en laat zien waar, ondanks de vele regen en slakken, toch iets groens opkomt. Voor de mensen is het een feestje dat ik er ben, dat het officieel voor de sponsoren van de nieuwe bus is, is bijzaak al laat 1 deelnemer zijn stoel zien. Het feest is voor mij minstens zo groot om als barista onderdeel te zijn van dit plezier. 

De zaterdag erna had ik een uitnodiging om koffiespecialiteiten te serveren after een diner. Door de drukte in de week ervoor had ik me minimaal ingelezen, maar voorbereiden op deze diversiteit aan gasten, dat lukt je ook niet als je wel weet waar je naar toe gaat. Ik stelde de coffeePiaggio op bij een feest, een verjaardagsfeest op een camping en wat ik niet wist, feest op de camping is een happening. Iedereen had zijn best gedaan zich mooi op te poetsen. Papa en of mama hadden het gezellig en geen meer oog voor hun kids die op hun beurt alleen nog oog hadden voor de skelters en stepjes. Dat ik met mijn Piaggio in de weg stond, boeie en daarmee werden mijn net van de 24 uur herstelde voeten opnieuw op de proef gesteld. De Duitsers op dit stukje NL waren zo hip als een Milchkaffee! en de suikerstaafjes werden in grote getalen in de meegenomen ‘voor in de camper’. Op deze camping bleken ook gasten te wonen die door de woningnood daar hun thuis hebben gevonden. Veelal mensen van één soort en wat ik van de buurman begreep, botst dat onderling nog wel eens. Als je dan als nieuw gezicht van het andere soort in hun omgeving komt… Normaal ben ik flexibel met de eindtijd, maar deze keer had ik tien minuten na het verstrijken van die tijd de Piaggio alweer richting huis staan. Schoonmaken doe ik later wel.

De maandag na deze nieuwe ervaringen ging ik weer op volle snelheid (weet dat dat 35km per uur is) en opgepoetste Piaggio richting station. Ondanks de regen was ik weer helemaal happy, zin om samen met de voor mij bekende koffiedrinkers de werkweek te starten. De eerdere werkweek was weer vol leermomenten. Ik heb me druk gemaakt over het verkeerde, heb genoten van de mooie mensen op zorgboerderij en weet het nu zeker, voor mij geen camping life of iets wat daarbij in de buurt komt.

​
Barista stories, juni 2024 by Barista Marlies