Mijn reis naar Station Woerden

Op 6 maart 2014, omstreeks 7.30 uur serveerde ik mijn allereerste coffee to go vanuit de Piaggio mobiele espressobar op Stationsplein Zuid in Woerden. Het was een cappuccino, besteld door een dame die als eerste de moed had om het nieuwe uit te proberen. Voor haar een spontane actie, maar voor mij was het een triomf op het gebied van bureaucratie en doorzettingsvermogen.

In de maanden voorafgaand aan deze gebeurtenis had ik veel geleerd over een wereld die mij, afkomstig uit een salesachtergrond, vreemd was. Spontaniteit, enthousiasme, meedenken en openstaan voor vernieuwing waren ver te zoeken. In plaats daarvan stuitte ik op bureaucratische hindernissen en een vasthouden aan regels die al minstens twintig jaar oud waren. Gemeentemedewerkers konden moeiteloos het beleid, de standplaatsen en ventvergunningen opsommen, zonder enige flexibiliteit. De ambtenaar waarmee ik in gesprek was, leek meer bezig met het aftellen tot zijn pensioen en zat al jaren vast in zijn eigen stramien. Mijn idee paste in geen van zijn hokjes.

Bij het hoofdkantoor van de Nederlandse Spoorwegen (NS) leek het wel een spel om afspraken af te zeggen, meestal een dag van tevoren. De laatste keer gebeurde dit zelfs toen ik al voor de deur van het NS-hoofdkantoor in Utrecht stond, via een sms gevolgd door een e-mail. Ondanks dat we elkaar nooit hadden ontmoet en dat ook niet wilde gaan lukken, wilde hij wel meedenken. Ik kreeg de kans om met mijn mobiele espressobar bij een specifiek station ergens in Midden-Nederland te staan. Onhaalbaar om daar dagelijks te komen en een station dat bekendstond om zijn lage veiligheidsscore, maar waar de NS wel als oplossing zag.

Op 4 maart 2014 had ik opnieuw een afspraak bij de Gemeente Woerden. Deze keer betrad ik vastberaden, zij het met een bonzend hart, het gemeentehuis. Ik ging bewust voorbij aan de gebruikelijke gemeentelijke gedachtes. Mijn espressomachine was warm, en omdat ik daar al teveel teleurstellende koffie had gedronken, bood ik deze keer mijn eigen koffie aan. Een dag later ontving ik eindelijk het telefoontje waar ik zo hard voor had gestreden: onder een gedoogd akkoord mocht ik mijn mobiele espressobar bij het station opzetten.

6 maart 2024, vandaag 10 jaar! rij ik nu iedere werkdag naar Woerden, speciaal voor de buurman om 6.30 om zodat hij met een cappuccino in de hand de trein richting Den Haag in kan. Word ik bijna dagelijks achtervolgd door “motormuis” op z’n brommer voor zijn start van de dag en komt de managementassistente van een top locomotief van de NS eerder voor een praatje en een koffie.

De medewerker met wie ik ooit mijn idee probeerde te bespreken, heb ik nooit ‘bewust’ ontmoet, maar weet hij wel dat het me gelukt is. Het management van de NS kent mij en bespreekt regelmatig waarom mijn servicegraad wel slaagt in vergelijking met hun eigen franchise. Hugo, hoewel je niet meer in Woerden woont, bedankt dat je vanaf het begin mijn coffee to go kwam halen en voor je support. En nee, om dit concept uit te rollen over heel Nederland is nog steeds niet mijn ambitie.

Dit alles overstijgt mijn verwachtingen. Ik ben een vertrouwd gezicht geworden in de ochtenduren voor menig reiziger in Woerden en word ik gemist als ik er een keer niet ben. Maar wat niemand weet, is dat dit allemaal bijna bij een idee gebleven was…
​
Met de bevochten toestemming, de kleppen van de espressobar open en de machine warm, helemaal klaar om de eerste coffee to go op het stationsplein te serveren, overviel de twijfel me en sprak ik de woorden (die thuis nog geregeld herhaald worden🫣): "Maar je denkt toch niet dat ik dit ga doen!"


Barista Stories by barista Marlies, maart 2024